Jesteśmy wyspecjalizowani w prawie karnym

Kradzież obejmuje dwa typy czynów. Po pierwsze kradzież kwalifikowana - gdy okoliczności podwyższają społeczne niebezpieczeństwo: włamanie (braak/inbreken), użycie fałszywego klucza, działanie w porozumieniu, atak na dobro trudno zabezpieczalne (pojazd czy mieszkanie) lub wykorzystanie bezbronności pokrzywdzonego. Wytyczne: 3 tygodnie za kradzież z auta i 10 tygodni za włamanie przy niewielkiej szkodzie, z możliwością podwyższenia kary zależnie od szkody, sposobu działania i wcześniejszych wyroków. Po drugie kradzież z użyciem przemocy. Przemoc użyta do przygotowania, ułatwienia czynu lub ucieczki - także po zaborze - obejmuje m.in. uderzenia, szarpanie, groźbę użycia przemocy, użycie narzędzia lub gazu. Nawet krótkotrwała siła wystarcza, a kary mogą sięgać kilku lat. Surowsze ramy dotyczą użycia broni palnej, premedytacji, działania w grupie i recydywy.

Kradzież jest przestępstwem z art. 310 kodeksu karnego. Kto zabiera rzecz należącą w całości lub w części do kogoś innego, z zamiarem jej bezprawnego przywłaszczenia, podlega karze pozbawienia wolności do 4 lat albo grzywnie czwartej kategorii. W zależności od wartości szkody, skali zdarzenia, ewentualnej recydywy i Twojej sytuacji osobistej sąd może orzec grzywnę, karę pracy na rzecz społeczności lub bezwarunkową karę więzienia. Dla kieszonkowstwa wytyczna przewiduje dla sprawcy po raz pierwszy 4 tygodnie bezwarunkowego więzienia. Lżejsze przypadki – np. kradzież sklepowa lub roweru – prokurator często kończy poza sądem: przez transakcję (ugodę: grzywna albo kara pracy) albo podczas posiedzenia u prokuratora, tzw. TOM-zitting/Officierszitting, gdzie proponuje się taką formę zakończenia. Środki te stosuje się zwykle, gdy szkoda jest niewielka, a okoliczności nie mają charakteru obostrzającego.

To dotyczy zwykle prostej kradzieży, bez okoliczności obostrzających i z niewielką szkodą. Jeśli zapłacisz transakcję albo przyjmiesz karę pracy, sprawa się kończy i nie idziesz do sądu. Pamiętaj jednak, że w ten sposób potwierdzasz popełnienie czynu, a informacja trafi do niderlandzkiej ewidencji karnej (Justitiële Documentatie). Może to utrudnić uzyskanie niderlandzkiego zaświadczenia o niekaralności – Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) – i będzie brane na niekorzyść przy kolejnym podobnym czynie. Do oceny brane są m.in. wartość szkody, okoliczności zdarzenia, wcześniejsze notowania, a także to, czy rzecz zwrócono i czy naprawiono szkodę. Jeżeli pojawią się elementy obciążające (np. przemoc, współdziałanie, znaczna wartość) albo odmówisz ugody, sprawa może trafić do sądu i zakończyć się surowszą reakcją karną.

Art. 311 kodeksu karnego przewiduje tzw. kradzież kwalifikowaną, czyli kradzież popełnioną w okolicznościach, które zwiększają społeczne niebezpieczeństwo czynu. Surowsza kara grozi m.in. za kradzież połączoną z włamaniem (braak/inbreken), użyciem fałszywego klucza lub specjalnych narzędzi, działaniem wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, a także w sytuacjach, w których ofiara jest szczególnie bezbronna lub dobro wyjątkowo trudno zabezpieczyć (np. pojazdy, lokale mieszkalne). Wytyczne orzecznicze przyjmują, że dla osoby karanej po raz pierwszy punktem wyjścia jest bezwzględna kara 3 tygodni pozbawienia wolności za kradzież z samochodu. W przypadku włamania do mieszkania, gdy szkoda i łup są ograniczone, przyjmuje się 10 tygodni pozbawienia wolności. Wysokość kary może rosnąć zależnie od skali szkody, sposobu działania i wcześniejszych wyroków.

Jeśli przy kradzieży używasz przemocy, aby przygotować czyn, ułatwić jego popełnienie albo umożliwić ucieczkę, mamy do czynienia z przestępstwem z art. 312 kodeksu karnego. Gdy użyto dużo przemocy lub grożono jej użyciem, w razie skazania sąd może wymierzyć wysokie kary pozbawienia wolności, w niektórych przypadkach sięgające kilku lat. Przemoc obejmuje m.in. uderzenia, szarpanie, użycie niebezpiecznego narzędzia, obezwładnienie gazem, a także groźbę natychmiastowego zamachu. Wystarczy krótkotrwałe użycie siły - nie jest konieczne spowodowanie obrażeń. Za przemoc uznaje się też działania po dokonaniu zaboru, gdy mają ułatwić utrzymanie łupu lub ucieczkę. Na wymiar kary wpływa m.in. liczba sprawców, pora i miejsce, narażenie życia lub zdrowia, bezbronność pokrzywdzonego, szkoda majątkowa oraz ewentualna recydywa. Wyższe zagrożenie przewiduje się przy użyciu broni palnej lub działaniu z premedytacją.